In de aflevering van Taboe over autisme legde Philippe Geubels de vinger op de wonde toen hij vroeg of het niet lastig was dat mensen mijn autisme niet kunnen zien. ‘Omdat ze het niet kunnen zien, begrijpen ze vaak niet dat er dingen zijn die ik niet kan. Ze vinden dat ik gewoon harder mijn best moet doen’, legde ik uit. ‘Maar tegen iemand die verlamd is zeg je toch ook niet dat hij harder zijn best moet doen om te lopen.’
mind
Na 8 weken in lockdown te leven is het tijd om de balans op te maken. Wat heb ik gemist? Van welke activiteiten was ik blij verlost te zijn? Wat heeft mij deze periode al dan geen deugd gedaan? Welke nieuwe gewoontes wil ik behouden?
De vermoeidheid die autisme en ADHD veroorzaken, is enorm en wordt naar mijn mening zwaar onderschat en onvoldoende erkend. Ik heb mij jarenlang afgevraagd waarom ik in godsnaam altijd zo moe ben. Zelfs nadat ik mijn diagnoses had gekregen heeft het nog een hele tijd geduurd vooraleer ik begon te begrijpen dat mijn vermoeidheid hier een rechtstreeks gevolg van was. Hoewel zware vermoeidheid mijn nummer één obstakel is in mijn dagelijks functioneren, is er in de lectuur over ADHD en autisme amper informatie over te vinden. Vandaar dit blogartikel. In mijn boek wijd ik er in zelfs een volledig hoofdstuk aan.
Vrijdag, boodschappendag. Ik kom uitgeput thuis van het werk. Mijn hoofd gonst en mijn zicht is wat troebel. Het liefst zou ik zo snel mogelijk van die boodschappen verlost zijn, maar ik kan nog amper op mijn benen staan en mijn oververmoeide en overprikkelde brein lijkt elk moment kortsluiting te kunnen geven. Eerst mezelf wat oplappen met een halve zak chips, wat chocolade en 20 minuten platte rust op de sofa. In gedachten zie ik mezelf met een gebroken lip in de hoek van een boksring zitten, het bloed van mijn mond vegend. Komaan nog één ronde en het is weekend!
‘Mijn late diagnoses namen een groot schuldgevoel weg’ – De gevolgen van autisme/ADHD camoufleren
Veel mensen zijn verbaasd dat ik pas op mijn 26e en 27e respectievelijk de diagnoses ADHD en autisme heb gekregen en vragen zich af hoe het komt dat ze aan mij niets merken. Zoals veel personen die pas op latere leeftijd gediagnosticeerd worden, weet ik mijn autisme en ADHD al van jongs af aan heel goed te camoufleren en compenseren. En dat heeft zowel voor- als nadelen.
In sneltempo begeef ik mij naar het station. Nog een laatste obstakel voor ik de trappen bereik: felgroene regenjassen met klembord en pen in de hand. Of ik even tijd heb om de witte tijger te redden voor maar 15 euro per maand? De jeugdherinnering aan Schipper mag ik overvaren is niet ver weg en ik slalom mij een weg naar binnen, voorbij de trompettist en zijn kartonnen bekertje van Panos. De schelle klanken snijden door mijn hoofd.
Als kind was tijd niet bepaald mijn beste vriend. Wanneer ik als 2-jarige op een dag mijn mama in sneltempo door het huis zag hollen om een afspraak te halen, zei ik haar in alle ernst: “Mama, ik ben bang van de tijd.” Ik was uitzonderlijk traag in álles en ‘haast’ stond al helemaal niet in mijn woordenboek. Het liefst droomde ik weg naar mijn eigen wereld waar tijd niet bestond. De enige bijles die ik trouwens ooit gekregen heb in de lagere school was om de klok te leren lezen. Om maar te zeggen.
Heb jij ook een stresserende baan, een chronisch slaaptekort en een chaotisch huishouden? Dan kan het boek Spitsuurvrouw van life & business coach Sara Van Wesenbeeck je redden! Het is de ultieme survivalgids voor de ratrace van elke dag, geknipt voor ons, vrouwen die het altijd druk druk druk hebben.
Gisteren ging de #boostyourpositivity challenge van Danone van start en ik heb besloten om mee te doen. De challenge van vandaag is: post je favoriete quote, dus bij deze