Het is zover! Nadat de opnames maanden en maanden werden uitgesteld door corona is het tweede seizoen van Taboe een feit. Dit seizoen is er ook een aflevering over autisme bij, joepie! En ik had de eer om samen met Philippe Geubels en drie andere gasten (Steven, Valerie en Bart) een week door te brengen in Chiny in de Ardennen.
Een hele tijd geleden ging ik naar een workshop en netwerking evenement van Straffe Madammen bij Charlie Magazine. Niet makkelijk als je autisme hebt en sociaal onhandig bent. Het verliep ongeveer zo:
Het jongetje dat de messen telde is de debuutroman van de Vlaamse schrijver Stephaan Margodt. Het gaat over een hoogbegaafde jongen van elf met Asperger en dat wekte uiteraard mijn interesse.
Na 8 weken in lockdown te leven is het tijd om de balans op te maken. Wat heb ik gemist? Van welke activiteiten was ik blij verlost te zijn? Wat heeft mij deze periode al dan geen deugd gedaan? Welke nieuwe gewoontes wil ik behouden?
Het zijn onzekere tijden. Ook zonder corona is het leven voor mensen met autisme al onzeker en stresserend. De coronacrisis doet daar nog eens een flinke schep bovenop. In dit artikel vertel ik je hoe ik deze periode ervaar en deel ik mijn tips om ermee om te gaan.
De vermoeidheid die autisme en ADHD veroorzaken, is enorm en wordt naar mijn mening zwaar onderschat en onvoldoende erkend. Ik heb mij jarenlang afgevraagd waarom ik in godsnaam altijd zo moe ben. Zelfs nadat ik mijn diagnoses had gekregen heeft het nog een hele tijd geduurd vooraleer ik begon te begrijpen dat mijn vermoeidheid hier een rechtstreeks gevolg van was. Hoewel zware vermoeidheid mijn nummer één obstakel is in mijn dagelijks functioneren, is er in de lectuur over ADHD en autisme amper informatie over te vinden. Vandaar dit blogartikel. In mijn boek wijd ik er in zelfs een volledig hoofdstuk aan.
Vrijdag, boodschappendag. Ik kom uitgeput thuis van het werk. Mijn hoofd gonst en mijn zicht is wat troebel. Het liefst zou ik zo snel mogelijk van die boodschappen verlost zijn, maar ik kan nog amper op mijn benen staan en mijn oververmoeide en overprikkelde brein lijkt elk moment kortsluiting te kunnen geven. Eerst mezelf wat oplappen met een halve zak chips, wat chocolade en 20 minuten platte rust op de sofa. In gedachten zie ik mezelf met een gebroken lip in de hoek van een boksring zitten, het bloed van mijn mond vegend. Komaan nog één ronde en het is weekend!
Eten klaarmaken is iets dat mij enorm veel energie kost, zeker na een hele dag werken. Daarom verzin ik steeds gemakkelijke recepten of vereenvoudig ik bestaande recepten die ik in zo weinig mogelijk tijd kan bereiden. Dit slaatje van rode kool en rode biet is hier een perfect voorbeeld van.
Veel mensen zijn verbaasd dat ik pas op mijn 26e en 27e respectievelijk de diagnoses ADHD en autisme heb gekregen en vragen zich af hoe het komt dat ze aan mij niets merken. Zoals veel personen die pas op latere leeftijd gediagnosticeerd worden, weet ik mijn autisme en ADHD al van jongs af aan heel goed te camoufleren en compenseren. En dat heeft zowel voor- als nadelen.
Een telefoontje plegen is voor de meeste mensen een doodgewone zaak. Er zijn er zelfs die het plezierig vinden, stel je voor! Wanneer ik de telefoon hoor rinkelen, breekt het angstzweet mij uit. Telefoneren is voor mij een bron van stress, verwarring en uitputting.