De treinrit | met autisme en ADHD

In sneltempo begeef ik mij naar het station. Nog een laatste obstakel voor ik de trappen bereik: felgroene regenjassen met klembord en pen in de hand. Of ik even tijd heb om de witte tijger te redden voor maar 15 euro per maand? De jeugdherinnering aan Schipper mag ik overvaren is niet ver weg en ik slalom mij een weg naar binnen, voorbij de trompettist en zijn kartonnen bekertje van Panos. De schelle klanken snijden door mijn hoofd.

Een krioelende massa van pendelaars die alle kanten oplopen, reiskoffers en kinderwagens die over mijn voeten rollen, reizigers die midden in de gang plots blijven stilstaan om met open mond naar het bord vol vertragingen te staren en gehaaste pendelaars die los tegen mij aan lopen, vullen de grote hal ik die door moet tot aan het voorlaatste spoor. Luidsprekers verspreiden ondertussen aan de lopende band mededelingen die in vier talen weergalmen van muur tot muur. Ik passeer Starbucks, schuif bijna uit over enkele Metrokrantjes, werp een blik op de felverlichte toog van Panos (bijna uitverkocht) en merk op hoe de geur van koffie en kebab naadloos in elkaar overgaan. Niets ontsnapt mij en mijn RAM-geheugen begint al vast te lopen.

Ik bereik spoor 11 en stap naar mijn vaste plekje terwijl ik mijn blik over het grote scherm laat gaan. Zes minuten vertraging. Verdomme. Dat begint weer goed. Zeven minuten, acht minuten. Met elke minuut vertraging die erbij komt, schiet mijn hartslag verder de hoogte in. Tien minuten. Zo kan ik hier nog lang blijven staan. Waarom krijgen we niet te horen wat er aan de hand is? Mijn hoofd gonst, mijn ademhaling versnelt. Ik verplaatst nerveus mijn evenwicht van het ene op het andere been. Elf minuten. Meer en meer mensen beginnen zich op het perron op te hopen en hebben lak aan mijn personal space.

Sfeerbeeld – ©Anna Dziubinska (StockSnap.io)

Twaalf minuten. Daar is de trein eindelijk. De massa stormt af op de deuren, maar dankzij het betere ellebogenwerk ben ik als één van de eersten in de wagon. Je bent een habitué of je bent het niet. Ik scan razendvlug op vrije tweezitjes of tenminste een plekje aan het raam met een tafeltje, maar helaas. Ik zet mij aan het gangpad naast een half ingedommelde man en word me meteen gewaar van zijn penetrante lijfgeur. Ik zoek met mijn voeten naar een beetje bewegingsruimte, maar bots op een inneembaar fort bestaande uit een zware aktetas, stevig omklemd door een stel lange mannenbenen tegenover mij.

De trein vertrekt. Mijn spieren staan strak gespannen. Alle zitjes zijn benomen en de aanwezigheid van zoveel dicht op elkaar gepakte mensen drukt op mij en voelt bedreigend aan. Ik heb het veel te warm en mijn lang verteerde middagmaal heeft intussen plaats geruimd door een ijl gevoel in mijn hoofd.

Ik kijk rond en zoals gewoonlijk kan ik mijn medereizigers herleiden tot enkele types. Zo is er steevast de staarder die de hele rit lang ongegeneerd zijn blik strak op mij gericht houdt. Dan is er de prater die zijn gesprekspartner (en omringenden) trakteert op het relaas van zijn werkdag en daarbij alle opgekropte irritaties de vrije loop laat. Verder is er ook altijd wel iemand die erin slaagt om met slechts een iPod en een paar oortjes de hele wagon te voorzien van kwelende muziek. Taylor Swift deze keer, als ik mij niet vergis. Mijn hoofd doet steeds meer pijn en ik probeer alle geluiden wat naar de achtergrond te brengen met mijn mousse oordopjes.

Het patroon van het bolletjeshemd schuin tegenover mij danst voor mijn ogen. De bolletjes worden soms afgewisseld door blokjes. Ik begin te tellen om de hoeveel rijen en bolletjes, maar hij beweegt te veel. Hij opent het vuilbakje om een papiertje weg te gooien en laat daarbij de stank van een schimmelende bananenschil ontsnappen. Ik probeer geen gezicht te trekken.

Sfeerbeeld – ©Fabrizio Verrecchia (StockSnap.io)

De trein vertraagt en komt bruusk tot stilstand op de meest verlaten plek van het hele traject. Er wordt niets afgeroepen. Na enkele minuten staan we er nog steeds en er beginnen barsten te komen in mijn avondplanning. In mijn hoofd begin ik mogelijke scenario’s uit te denken en voor elk van hen een nieuw actieplan op te stellen. Als ik pas om 18u30 aankom, geraak ik niet meer bij de apotheker. En morgenavond heb ik dansles. Misschien kan ik nog net ervoor gaan? Dat wordt krap. Als de trein dan maar op tijd is. De boodschappen moet ik vanavond absoluut nog doen. Mijn mails kan ik overmorgen nog beantwoorden.

Mijn rugspieren verkrampen en mijn knieën beginnen te spannen, maar de grote aktetas staat er nog steeds. Ik probeer mij wat te draaien en strek één been uit in het gangpad. Hoe lang gaan we hier nog blijven staan?

Een vrouw twee stoelen verder met rood geverfd haar en donkere uitgroei is beginnen telefoneren om de verveling tegen te gaan. De bolletjes van haar oorbellen weerspiegelen het zonlicht en kletteren de hele tijd tegen elkaar terwijl ze enthousiast praat.

Al zes minuten staan we stil. Mijn hart klopt in mijn keel en mijn handpalmen zweten. Ik probeer wat te lezen in mijn boek, maar geraak maar niet voorbij de eerste zin zonder afgeleid te worden door mijn eigen gedachten. Negen minuten. De trein komt langzaam aan weer op gang. Eens voorbij Mechelen razen we aan topsnelheid voorbij de kleinere stations.

“Dames en heren, binnen enkele ogenblikken komen we aan in Antwerpen Centraal”, klinkt het door de luidspreker. Meteen schiet er een korte adrenalinegolf door mijn lichaam. Boeken en lap tops worden dichtgeklapt, dutjes worden abrupt beëindigd, sjaals en jassen worden weer aangedaan waarbij hier en daar iemand een verdwaalde elleboog in zijn gezicht krijgt.

Na een wachttijd in Brussel van 12 minuten en een extra lange treinrit van 49 minuten, komen we met een totale vertraging van welgeteld 23 minuten eindelijk aan. Ik ben uitgeteld, mijn hoofd barst. Ik kijk op mijn horloge. Het is scenario B geworden. Tijd voor bijbehorend actieplan.

Related posts

Wereldautismedag: genoeg awareness, tijd voor actie

Balans na de coronaweken | met autisme en ADHD

Waarom ik altijd zo moe ben | Autisme & ADHD

9 Opmerkingen

Myriam 8 maart 2017 - 09:26
Ik begin te zweten als ik er aan terugdenk. De hel vind ik dat. Gelukkig woon ik nu vlak bij mijn job.
Sigrid 11 april 2017 - 08:51
Indrukwekkend goed beschreven én overweldigend om te lezen. Ik wens je alleen nog maar vlotte en rustige treinreizen toe, maar als mede-NMBS-gebruiker weet ik dat dat goedbedoelde maar ijdele hoop is. Nog een vraagje: zou je mij een mailtje willen sturen? Ik zou je wat info willen sturen over ons gesprek van vorig jaar, maar ik heb je e-mailadres niet.
DDD 20 augustus 2017 - 20:18
Dag, Met meer herkenning heb ik het beleven der treinritten niet eerder gelezen. Meestal lukt me om een éénzittertje te bemachtigen. Al rap in de lichaams-en-geest-eigen-modus van dichten en verdere ontplooiing van ideeën in de draai-bol. Met notitieboekje en zwarte bic-pen bij de hand treint ge door 't ganse land. Hartelijks, DDD (Den Druusige Duinfietser; pseudoniem)
Mysig 21 augustus 2017 - 19:02
Ik probeer ook altijd zo'n éénzitje te bemachtigen :)
Ward 19 maart 2018 - 18:25
Amai, wat heb je dat mooi omschreven.. Ik wist niet dat een treinrit zo spannend kon zijn. En toch is het ook heel herkenbaar! Blijven schrijven maar...
Mysig 19 maart 2018 - 21:37
Bedankt! Zal ik doen ;)
DDD 21 augustus 2017 - 19:15
Haha 1. Daarbij moet ik van binnen veelal hartelijk lachen wanneer ik meen op te merken dat de andere reizigers voortdurend met zo een ogenschijnlijk slimme telefoon zitten te pielen. Al is hun nietsziende mobiele-drang bij het instappen wel handig, zo ben ik ze vrijwel allemaal te vlug af en sta vastbesloten op de eerste rang. En dat is daarna weer bijzonder bruikbaar bij het bemachtigen van ... Nou ... Juist, het éénzittertje! Verhalen vanuit herkenning, het autistische spectrum zo gek nog niet. = Haha 2. Pomtiedom ... Hartelijks, DDD (Den Druusige Duinfietser; pseudoniem)
ina 27 maart 2018 - 13:56
Prachtig geschreven. Moet lukken,mijn dochter doet hetzelfde traject.
Stijn 20 september 2019 - 15:00
Tip: een klasverhoging voor jouw traject (bxl antwerpen) kost 31€ voor 10 ritten. Ik gebruik dit bij volle treinen, waar er in 1ste klas altijd meer ruimte en rust is dan in tweede. 3,1€ is niet niets, maar voor mij een kleine prijs voor minder stress in de spitstrein.
Add Comment